Nieśmiałość, czy na pewno urocza?

Witam!
Wczoraj dostałam mega pozytywnego kopa związanego z blogowaniem, mam naprawdę mnóstwo pomysłów na nowe wpisy. Miejmy nadzieję, że ten zapał nie zniknie tak szybko jak się pojawił. Nie miałam jeszcze okazji podziękować Wam za 100 obserwacji! O wiele lepiej pisze się nowe posty ze świadomością, że ktoś w ogóle to czyta. Chciałabym także bardzo podziękować Patrycji z bloga  http://piankaofstyle.blogspot.com/  za wykonanie designu dla mnie :). A teraz zapraszam do drugiej części postu
Jeśli małe dziecko wstydzi się, kiedy pojawia w nieznanym otoczeniu, chowa się po kątach, inni ludzie uznają to za urocze . Jednak, prawdziwy problem pojawia się, kiedy dziecko staje się nastolatkiem i nieśmiałość uniemożliwia mu normalne życie. Ale spokojnie, wystarczy kilka ćwiczeń i można ją w pełni kontrolować.
1.  W nieśmiałości duże znaczenie ma samoocena. Przestań dostrzegać w sobie tylko i wyłącznie wady. Każdego dnia patrząc w lustro, powtarzaj sobie, że jesteś piękna. Po pewnym czasie zaczniesz w to wierzyć.
2. Stosuj zasadę małych kroczków. Najpierw porozmawiaj ze sprzedawczynią w sklepie o pogodzie, później zapytaj pierwszą napotkaną osobę, o godzinę. Z czasem takie rozmowy przestaną sprawiać Ci trudność. Wtedy spróbuj czegoś trudniejszego. Na imprezie podejdź do przystojnego chłopaka, którego nie znasz i... zacznij rozmowę!
3. Stwórz listę swoich zalet, jeżeli będziesz mieć gorszy dzień sięgnij po nią. Od razu twój nastrój poprawi się i zaczniesz wierzyć w siebie. Do stworzenia listy, koniecznie użyj wesołych kolorów.

4. Przestań wmawiać sobie, że wszyscy dokładnie oceniają twoją figurę, ubiór czy zachowanie. Uwierz mi, często ludzie mają o wiele ciekawsze zajęcia.
5. Nie bój się zmian. Nie warto wmawiać sobie, że nowa fryzura na pewno będzie jeszcze gorsza od tej obecnej. Zmiany zawsze wiążą się z niepewnością, ale w życiu warto ryzykować! Bo kiedy, jak nie teraz?
6. Nie warto obawiać się przerwy w rozmowie. Nawet najbardziej fascynujący temat kiedyś się skończy. To normalne. Po za tym nie tylko Ty prowadzisz rozmowę, i nie tylko Ty jesteś "winna" ciszy. Lepiej się z nią oswoić!

Uważacie, że nieśmiałość jest urocza? Jesteście nieśmiali? Jeśli tak to jak sobie z tym radzicie?